Her birimiz yaşama ayrı ayrı anlamlar yükleriz. Yaşama verdiğimiz en değerli anlam gerçeğe ulaşmaktır. Gerçek dostluk, gerçek bağlılık ve gerçek aşk. Milyonlarca olasılık içerisinden sıyrılarak yaşama sırrına ulaşan ve koskoca evrende küçük bir zerre olan insan, varoluşuna verdiği anlamla insan olur. Ve yaşama verdiği bu anlama göre yaşadığında yaşamış sayılır. İnsanın insan olduğunun ayırtına varması, yaşayış tarzının anlamına varmasıyla mümkündür. Ancak yaşayış tarzı insanın insan olmasının evrendeki başarısını gösterir. Bunu gerçekleştiren insan küçük bir zerre olmanın sınırlarını aşar ve anlam derinliğine ulaşır. İnsanın kendi olma arayışı ve buna aşk düzeyinde bağlılığı ötelerden beri var olagelen ama çok da fazla gün yüzüne çıkamayan erdemli insanların aşkıdır. Bu aşk çokça bilindiği gibi bedensel bir aşk değildir. Özgür yaşama aşk düzeyinde tutkuyla bağlı olanlar kendi aşklarıyla yanarlar. Bunun için de onlar yaşadıkları zamanda çok da fazla anlaşılamazlar. Özgür yaşam ve hakikat Aşıklarının ne kendileri ne de özgürlüğe olan aşkları herkes tarafından hak ettiği biçimde tanımlanamaz. Teneke yürekli insanların yaratıldığı çağımızın duyumsama biçimiyle bu aşkın anlaşılmasını beklemek büyük bir yanılgıdır. Çünkü böylesi bir çağda ancak insanların birbirlerine Aşık olması doğal olarak görülür. Özgürlüğe, hakikate ve özgür insana Aşık olmak, bu aşk için her şeyi göze almak ise çağın bilme sınırlarıyla anlaşılamaz. Oysa cinsel ilişkilerle sınırlandırılan aşkı basitleştirici ve insanlık açısından yüz kızartıcı gerçekliğin ifadesi olan aşk tanımlamalarını aşma savaşımını verenler dün olduğu gibi bugünde varlar ve var olmaya devam edecekler. Kimileri güdüleri için yaşadıklarından, kendilerini kandırdıklarından, şehrin, bir erkeğin, kadının, sistemin kendilerini kandırmasına izin verdiklerinden insan olmaktan da uzaklaşırlar. Bu kişiler yaşam içerisinde bir metabolizma olarak kalmaktan kurtulamazlar.